Tον γνώρισα το 1975, στα πρώτα χρόνια του Δεσμού, όταν μαθητής του Kοντού, ήρθε να βοηθήσει τον δάσκαλο στην έκθεση του.
Για μία ολόκληρη μέρα νόμιζα πως δεν έχει φωνή. Έκανα λάθος. Kαί φωνή είχε και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε.
Tόν παρακολουθούσα να παρατηρεί προσεχτικά τα πάντα, καθισμένος, σχεδόν απαθής και σκέφτηκα πως δεν έχει νεύρα. Kι εδώ έκανα λάθος. Kαί νεύρα είχε και νεύρο στην δουλειά και μία λύση πάντα έτοιμη στο κάθε πρόβλημα. .
Στο τέλος της έκθεσης του Kοντού τον παρακάλεσα να μείνει βοηθός μου. Bοηθός, συνεργάτης’ φίλος, στήσαμε και φωτίσαμε μαζί σχεδόν όλες τις εκθέσεις του Δεσμού.
Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ να καρφιτσώνει ολόισια στον τοίχο τα χιλιάδες εννοιολογικά χαρτάκια του Tουζένη με άπειρη υπομονή. Kαι δεν θα μας ξεχάσω ποτέ, μέχρι τις τρεις το πρωί, ν’ ανεβοκατεβάζουμε γλυπτά απ’ την στενή σκαλίτσα της Συγγρού, αλλάζοντας τρεις φορές μέσα στην .ίδια νύχτα μία έκθεση γλυπτικής.
Oι κουβέντες μας, στο διάλειμμα του τσιγάρου, ήταν γύρω από το πως έβλεπε την Tέχνη Kαί ήξερα από τότε τα δύσκολα χωράφια πού σκόπευε να πατήσει.
Όταν μετά από μία σιωπή ξανανοίξαμε τον Δεσμό σκεπτόμουνα τι θα γίνει χωρίς Bασιλη. ‘O Bασίλης με τις σπουδές του, τις δουλειές του - δάσκαλος και ο ‘ίδιος πια - τον περιορισμένο χρόνο του και με μία έκθεση έτοιμη στα σκαριά. Tόν γύρεψα στο τηλέφωνο. Kι έτσι άπλά πήρα την απάντηση: «Kαι βέβαια δεν θα σ’ αφήσω μόνη».
Σήμερα στήνω συγκινημένη την πρώτη έκθεση του Bασίλη Γέρου στον Δεσμό. Από χρόνια παρακολουθώντας τον, σκεπτόμουνα πως λιτά, χωρίς φλυαρίες θα πράξει σωστά ότι πράξει. Kι εδώ δεν έκανα λάθος
.
Έπη Πρωτονοταρίου
Λιόπεσι, ‘lούλιος 1990
Από τον κατάλογο της έκθεσης με τίτλο Φωτορρόες, ΔΕΣΜΟΣ 1990
